15. We're Gonna Lose Controle...

(Samantha)

- Kurwa Conor, czyś ty zgłupiał?

- Nie. Po prostu piszę piosenkę.

- Ale dlaczego w mojej sukience?

- No bo wiesz, jesteś moją muzą.

- Ja czy moje ciuchy?

- Ty mnie wkurzasz, więc co mam zrobić?

- Może się wyprowadzić?

- Dobry pomysł! Pomogę ci się spakować i możesz się wyprowadzać.

- Ja? Chyba oszalałeś!

- Hej! Co tu się dzieje? - wrzasnął na nas Justin, który nie wiadomo skąd, znalazł się obok nas.

- Rodzinna kłótnia, nie witać? - odpowiedziałam.

- Taaa... Jesteście przeuroczy jak się kłócicie.

- A chcesz zaraz poczuć na sobie ten mój urok? - zagroziłam.

- A co ty taka nerwowa dzisiaj?

- Bo takich dwóch idiotów utrudnia mi życie.

- Awww. My też cię kochamy! Zbiorowy uścisk! - Jus krzyknął i chwilę później on i Conor próbowali mnie zmiażdżyć.... Znaczy przytulili.

- Chło...opaki nie....mogę odd...ychać!

- To przez tą miłość w powietrzu. - odparł Justin i jeszcze bardziej zacisnął na mnie swoje ramiona.

Gdy już mnie puścili, głęboko zaczerpnęłam powietrza i kiedy mój oddech się ustatkował rzuciłam się na nich z poduszką (no niestety patelnia była za daleko).

- Wy sadyści! - krzyknęłam i niczym psychopata zaczęłam gonić ich okładając ich zady ową poduszką.

Z racji, że nie jestem dobra z wf-u, a moja kondycja pozostawia wiele do życzenia, szybko się zmęczyłam i padłam na kanapę. 

Odpoczywając poczułam głód i pomyślałam, że dobrze byłoby zrobić obiad. Poszłam do kuchni i po drodze wydarłam się na cały głos.

- Debile! Zbiórka w kuchni! - nie czekałam długo na odpowiedz.

- A skąd mamy wiedzieć, że to nie zasadzka? -  - usłyszałam głos Conora.

- A widzisz w moich rękach jakąś broń?

- Jesteś w kuchni; tam wszystko jest bronią! - teraz odezwał się Jus.

- Dobra, skoro nie jesteście głodni... - nie dokończyłam, bo ta dwójka delikwentów magicznie zjawiła się obok mnie.

- Kto niby powiedział, że nie jesteśmy głodni? - odparł Justin zaglądając do lodówki.

- To świetnie! W takim razie, zabierajcie się do roboty! - powiedziałam radośnie i wyszłam z pomieszczenia.

- Jak to my?

- Normalnie. Macie zrobić obiad. Mam to dla was przeliterować? Czekaj... Lepiej nie odpowiadajcie. Tylko to nie ma byś pizza na telefon!

- A co ty masz do pizzy na telefon? - nie odpowiedziałam, ale usłyszałam tylko głos Conora. - Świetnie! Najpierw na nas napadła, a teraz każe nam gotować!

(Justin)

- Co to jest? - zapytał Conor podstawiając mi pod nos jakąś paczkę.

- A co ja Gordon Ramsay?

- Faktyczne... On jest bardziej męski.

W tym momencie Conor oberwał tą dziwną paczkę, której zawartość rozsypała się po podłodze.

- O patrz! To makaron! - powiedziałem radośnie i nadal się śmiejąc wróciłem do przeszukiwania szafek Sam. W chwili, gdy wyciągałem z jednej kostki rosołowe, coś sypkiego wylądowało na mojej głowie. Zorientowałem się, że to Conor wysypał na mnie paczkę mąki.

- Już nie żyjesz! - wrzasnąłem i zacząłem rzucać w niego tym co miałem pod ręką, a a mianowicie... jajka.

Przyjaciel nie pozostawał mi dłużny i chwytając butelkę keczupu, zaczął wyciskać na mnie jej zawartość.

- Jak śmiesz marnować keczap?! - wrzasnąłem urażony.

- Jak śmiesz marnować jajka?!

- I tak ich nie lubię.

- To się przyzwyczaj bo jaj Sam to zobaczy to ci każę wpierdalać jajka do końca twojego życia.

Rozejrzałem się wokoło i zdałem sobie sprawę, że za długo nie pożyję. Kuchnia wyglądała jakby przeszedł tędy huragan. Spojrzeliśmy na siebie z Conorem (nie wglądając lepiej niż kuchnia) i już wiedzieliśmy co powinniśmy zrobić.

(Samantha)

Siedziałam w pokoju, czekając, aż chłopcy zrobią obiad, Przerażała mnie trochę wizja tej dwójki w MOJEJ kuchni, ale sama ich w to wpakowałam. Na pewno zrobią spaghetti, bo niczego innego nie umieją... Czasami nawet zdarzało im się spalić makaron.

Moje tragiczne przemyślenia na temat obiadu przerwała nagła chęć zadzwonienia do Maxa. Szybo zwlokłam się z łóżka i niczym ninja chwyciłam telefon wybierając jego numer.

- Witaj kochanie! - usłyszałam znajomy głos.

- Chyba Ci się mój drogi telefony pomyliły.

- Co masz na myśli skarbeńku?

- Nie nazywaj mnie tak idioto! - wydarłam się do telefonu.

- Co się stało cukiereczku? Napięcie przedmiesiączkowe cię dopadło?

- Tom! Oddaj Moxowi telefon!

- Sam?

- Nie, Święty Mikołaj. Tak, to ja!

- Sorry, pomyliłem telefony. Nie moja wina, że mamy takie same.

- A wysiliłeś się, by sprawdzić kto dzwoni?

- A wiesz, że tak?

- No i?

- No i co? - zaraz go chyba pacnę stołem przez łeb.

- Czy imiona Sam i Kelsey pisze się podobnie?

- Zależy.

- Niby od czego?

- Od tego czy ktoś jest lekarzem?

- A po kija mieszasz w to służbę zdrowia!?

- BO LEKARZE NIEWYRAŹNIE PISZĄ!

- Omg... Zaraz chyba zwariuję... Słuchaj Tom uważnie. Weź kartkę i długopis i nasz ładnie Sam i Kelsey. 

Po kilku minutach milczenia Thomas odezwała się jak siedmiolatek, który dostał swoją pierwszą piątkę.

- I ci, pisze się podobnie?

- Nie.

- TO JAKIM CUDEM MOGŁEŚ SIĘ POMYLIĆ?!

- To wina Maxa!

- Teraz w to mojego chłopaka mieszasz.

- Bo ten łysy pacan ma Cię zapisaną jako Dziubdziulek.

- Co?! Niech tylko spotkam tego idiotę!

- Hahahahahahahahahaha!

- Z czego rżysz smerfie?

- Z niczego.  Po prostu jaja z Ciebie robię.

- Thomasie Anthony Parkerze lepiej uciekaj bo jak Cię spotkam to wezmę moje obcęgi i ....

- Ok, ok rozumiem.

- Teraz daj mi Maxa. - po jakimś czasie czekania i krzyków Toma: Łysy, Twoja dziewczyna dzwoni, tylko uważaj, bo ma obcęgi! usłyszałam głos mojego ukochanego.

- Hej kochanie, co tam?

- Weź coś zrób z twoim kumplem - częścią rowera, bo moje nerwy nie wytrzymają.

- Haha, Tom zalazł Ci za skórę?

- A jak myślisz?

- Spokojnie skarbie, wynagrodzę Ci to. Co powiesz na piknik?

- Jestem na tak. Gratulację, przechodzi pan do następnego etapu.

- Spotkajmy się za 2 godziny przy naszym drzewie. Ja wszystko przygotuję.

- Już nie mogę się doczekać.

Pożegnałam się a Maxem i gdy zaburczało mi w brzuchu, postanowiłam zobaczyć jak chłopcy radzą sobie z obiadem. Zeszłam na dół i gdy weszłam do jadalni oniemiałam. Stół był elegancko zastawiony, a Justin właśnie kładł na nim półmisek z czymś co wyglądało naprawdę apetycznie.

- Sam. Perfekcyjne wyczucie czasu. Właśnie mieliśmy Cię wołać.

- Wow chłopcy. To wszystko wygląda genialnie! Chyba będę musiała was częściej zmuszać do gotowania.

- Taaa.... Mniej gadania, więcej jedzenia. - dołączył do nas Conor, który od razu rzucił się do dań postawionych na stole.

Ja i Jus poszliśmy w ślady Conora i wszyscy zabraliśmy się do jedzenia kurczaka z orzechami, który był przepyszny.

Po skończonym obiedzie, gdy chłopcy rzucili się na kanapę, zaczęłam zbierać talerze i ruszyłam z nimi do kuchni, by je pozmywać. Otworzyłam drzwi i...

- CONOR! JUSTIN!

- Uciekaj stary! Godzilla się obudziła! - zawołał mój braciszek i chwytając Jusa zaczęli uciekać.

- Boże, co za dzieci. - powiedziałam do siebie. - Wychodzę przygłupy! Jak wrócę ma być posprzątane!

Chwyciłam moją torbę i wyszłam z domu. Parę minut spacerkiem i byłam już w parku. Gdy dotarłam do naszego drzewa ujrzałam Maxa siedzącego na środku czerwonego koca, na którym postawione były różne przekąski.

Kiedy chłopak mnie zobaczył uśmiechnął się szeroko i machnął ręką w zapraszającym geście, bym usiadła obok niego.

- Niezła robota. - pochwaliłam go i pocałowałam w policzek.

- Starałem się.

- Za to należy się nagroda.

- A jaka? - zapytał zaciekawiony.

- A taka. - odparłam i pocałowałam go namiętnie.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

TA DAM! Długo mnie nie było, o nie? Miałam trochę czasu to proszę ;)

Postanowiłam, że rozdziały będą raz na miesiąc bo odkąd jestem w liceum nie mam na nic czasu. 

Mam nadzieję, że rozumiecie moją sytuację.

Rozdział dedykuję wszystkim czytającym. Kocham Was <3333